Όταν οι πραγματικοί πνευματικοί άνθρωποι αφυπνίζουν

Aπόδοση: Χάρης Λαζαρόπουλος

Ντροπή της Ευρώπης

Ένα ποίημα από τον Γκύντερ Γκρας

Κοντά στο χάος, διότι δεν ταιριάζει στις αγορές.

Αποστασιοποιήθηκες από τη χώρα που σου έδωσε ρίζες.

Ό,τι αναζήτησες με την ψυχή σου, έκρινες πως κατέκτησες.

Και τ' αξιολόγησες μ' αξία απολειφαδιού.

Σαν γυμνή ταπεινωμένη, διαπομπεύουν τη χώρα τούτη,

μα παροιμία δίδασκε να της χρωστάς ευγνωμοσύνη.

Καταδικασμένη στη φτώχεια, χώρα με πλούτο

που διακοσμεί μουσεία, με ανοίκεια και λάθρα λάφυρα.

Ορδές επέδραμαν με όπλων βία

στ' αγιασμένα νησιά σου, κρατούσαν τον Χαΐδερλιν* στων στολών τις τσέπες.

Χώρα έγινες ανεπιθύμητη, ενώ Συνταγματάρχες σου

γίναν καλοδεχούμενοι σύμμαχοι.

Χώρα αποκαθηλωμένη από δικαιώματα, στημένη από ισχυρογνώμονες,

αυστηρά και δίχως έλεος.

Αντιστέκεται μαυροντυμένη η Αντιγόνη και στο πανελλήνιο

πένθος φέρει ο λαός, αυτός που κάποτε ήταν ξένιος.

Μακρά απ' τα σύνορα οι οικείοι του Κροίσου κόμισαν ό,τι έλαμπε χρυσό

κι εσύ τα δέχθηκες στα κελάρια σου.

Πιες! Επιτέλους πιες! Οικτίρουν οι υποτακτικοί των επιθεωρητών

αλλά οργίλος ο Σωκράτης πετά το ποτήρι γεμάτο.

Βλασφημούν σε μεικτή χορωδία την ουσία και τον λόγο σου,

ενώ οι θεοί ξεσηκώνονται όταν τους εξορίζεις απ' τον Όλυμπο...

Δίχως φιλότιμο θα μαραθείς δίχως τη χώρα τούτη,

το πνεύμα που σε εμπνεύστηκε Ευρώπη...

* Γιόχαν Κρίστιαν Φρήντριχ Χαΐδερλιν (Johann Christian Friedrich Hölderlin 1770 – 1843): Ήταν μείζων Γερμανός λυρικός ποιητής. Το έργο του γεφυρώνει την κλασική σχολή στη λογοτεχνία με τη ρομαντική. Βασανιζόμενος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του από ψυχική νόσο, υπέφερε από μεγάλη μοναξιά, και συχνά περνούσε το χρόνο του παίζοντας πιάνο, ζωγραφίζοντας, διαβάζοντας και γράφοντας, ενώ πραγματοποιούσε και ταξίδια όποτε του δινόταν η ευκαιρία.

Όταν όλα πάνε καλύτερα...

Διαπιστώνει κανείς τελικά στην πράξη πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ηρεμία στο εργασιακό του περιβάλλον... Τον τελευταίο καιρό στο σχολείο που έχω τη χαρά να υπηρετώ άλλαξε η διεύθυνση και το κλίμα...Τα χαμόγελα άνθισαν, η δημιουργική χαρά επέστρεψε και μπήκαν σε λειτουργία προγράμματα και εκδηλώσεις που ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν περίμενε. Φαίνεται πως όλα αυτά βρισκόταν κάπου εκεί κρυμένα και έψαχναν την αφορμή να εκδηλωθούν. 12 προγράμματα αναπτύσσονται στο σχολείο καθώς και ενισχυτική διδασκαλία. Κι αυτά με την πρωτοβουλία μαθητών και εκπαιδευτικών που μοχθούν παρά τις αντίξοες συνθήκες και αποδεικνύοντας σε πείσμα των περιστάσεων πως όταν υπάρχει μεράκι τίποτα μα τίποτα δε μας σταματά.

Πάμε σαν άλλοτε...

Είναι αλήθεια ότι περνάμε πολύ δύσκολες μέρες...Τις δυσκολότερες στην μεταπολιτευτική περίοδο. Η οικονομική κρίση έχει πλήξει και ίσως πλήξει ακόμη περισσότερο όλους μας. Μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουμε χάσει μεγάλο μέρος από τα εισοδήματα τους. Πολλοί έχουν μείνει άνεργοι ή απειλούνται από την εφεδρεία και την  ανεργία. Οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται, για άλλη μια φορά, κατώτεροι των περιστάσεων. Ενδιαφέρονται κυρίως για τα δικά τους μικροπολιτικά συμφέροντα ή για την υστεροφημία τους, ενώ την ίδια στιγμή η χώρα γίνεται βορά στις ορέξεις της τρόικας και των περίφημων αγορών.

 Καταλαβαίνουμε ότι η πολιτική που ασκείται πια στην Ελλάδα είναι ξενόφερτη και οι αποφάσεις λαμβάνονται "για εμάς χωρίς εμάς". Γινόμαστε κοινωνοί της αποδοκιμασίας των "εταίρων" μας στην Ευρώπη και έχουμε αναπτύξει "ενοχικά συμπλέγματα". Μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως όλα αυτά τα χρόνια, από τη δεκαετία του 1980 και μετά ζούμε μόνο με δανεικά, πως ήμαστε κάτι σαν κηφήνες της Ευρώπης που το μόνο που κάναμε είναι να "καταναλώνουμε χωρίς να παράγουμε τίποτα", πώς ήμαστε και παραμένουμε  "τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες"

Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Οι στατιστικές αποδεικνύουν πως στην πραγματικότητα εργαζόμαστε κατά μέσο όρο πολύ παραπάνω από τους άλλους Ευρωπαίους. Ότι επίσης αμειβόμαστε πολύ λιγότερο για τη δουλειά μας...Ότι η αγοραστική μας δύναμη είναι πολύ μικρή...και παρόλα αυτά εξακολουθούμε να αγοράζουμε ακριβά από τους πλούσιους "εταίρους μας" τα βιομηχανικά τους προϊόντα, ενώ την ίδια στιγμή τα δικά μας προϊόντα, όπως τα γεωργικά, ή μένουν απούλητα ή πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές και οι "καλοί μας εταίροι" τα επιδοτούν, για να μη λιμοκτονήσουν οι αγρότες μας, αυτοί οι "προβληματικοί" του Νότου της Ευρώπης. Για τις τουριστικές μας δε παροχές μας έχουν πείσει πως είναι "πανάκριβες" και συντονισμένα στρέφουν τους υποψήφιους επισκέπτες μας σε άλλους προορισμούς με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να απολαύσουν την ίδια φιλοξενία, τις ίδιες παραλίες, τον ίδιο ήλιο...

Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει τη χώρα κι εμάς τους πολίτες της στο "χείλος της καταστροφής" και το σύνολο της κοινωνίας μας σε μια πεσιμιστική, θα έλεγα, διάθεση...Στα ΜΜΕ, στις συζητήσεις μας στις παρέες και στη δουλειά μας, άναδύεται μια απαισιοδοξία και όλα θεωρούνται μάταια...

Είναι δυνατόν να επιτρέψουμε ο καθένας στον εαυτό του και όλοι μαζί στην κοινωνία μας να περιέλθει σ' αυτή την κατάσταση; Θα επιτρέψουμε στον κλοιό που μας περισφίγγει να μας πνίξει; Θα παραιτηθούμε και θα αφήσουμε την τύχη μας στα χέρια άλλων;...Όχι βέβαια...δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό...Αντίθετα πρέπει να αντιδράσουμε, να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά, να διαδηλώσουμε και να σταματήσουμε τα σκοτεινά σχέδια που θέλουν την Ελλάδα υποτελή σε μεγάλα "συμφέροντα" και δυνάμεις. Το χρωστάμε αυτό στις νέες γενιές που έρχονται και που μοιάζουν σοκαρισμένες καθώς το σκηνικό της ευμάρειας έχει αντικατασταθεί απ' αυτό της ανασφάλειας, της απόγνωσης, της ανεργίας...

Κυρίως όμως πρέπει να απαντήσουμε με το να δραστηριοποιηθούμε με όλες μας τις δυνάμεις ο καθένας στον τομέα της εργασίας του. Να δώσουμε κι εκεί τον καλύτερο μας εαυτό κι όχι να παραιτηθούμε διεκπεραιώνοντας απλά κάποια πράγματα. Πρέπει να αποδείξουμε  στους άλλους και κυρίως στον εαυτό μας πως αξίζουμε, πως αξίζουμε πραγματικά...

Κι εμείς οι δάσκαλοι χρειάζεται να επιδείξουμε το περίσευμα της ψυχής που διαθέτουμε. Σήμερα, κι όχι αύριο,  να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας στην εκπαίδευση και να πούμε: ΟΧΙ στο σχολείο της παπαγαλίας...ΟΧΙ στο σχολείο-εξεταστικό κέντρο...ΟΧΙ στο απρόσωπο και αποκρουστικό σχολείο...  ΝΑΙ στο σχολείο που προωθεί την έρευνα και την αληθινή γνώση... ΝΑΙ στο σχολείο που θέτει προβληματισμούς και παροτρύνει σε κοινωνικές δράσεις... ΝΑΙ στο σχολείο του πολιτισμού... Εσύ, δάσκαλε, θα πάρεις την πρωτοβουλία και όχι οι "σοφοί" των ινστιτούτων και οι μεγαλόσχημοι σύμβουλοι των εκάστοτε υπουργών. Τώρα θα αγκαλιάσεις τη νέα γενιά... θα της δείξεις το δρόμο και θυσιάζοντας χρόνο και κόπο θα εμπνεύσεις τους μαθητές σου... Πώς; Μα με  προγράμματα, δραστηριότητες, βοηθώντας αφιλοκερδώς με ενισχυτική διδασκαλία...Με επισκέψεις σε τόπους της Ιστορίας και του πολιτισμού μας, με περιβαλλοντικά προγράμματα, με το θέατρο και το τραγούδι, τις Τέχνες εν γένει, αλλά και με μια διαφορετική προσέγγιση των Επιστημών...

Πάμε λοιπόν...πάμε σαν άλλοτε με τα όνειρα μας,...με τα ιδανικά και τις αξίες που, τους περισσότερους από εμάς μας οδήγησαν στις σχολικές αίθουσες ...

Συνελήφθη μαθητής με μικροποσότητα...βιβλίων!!!

Να που ήρθε η ώρα, εν έτει 2011 παρακαλώ, να διαβάσουμε κι αυτό το σύνθημα σε τοίχο σχολείου στο Ηράκλειο και να διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά το ανεξάντλητο χιούμορ των μαθητών μας. Αλήθεια πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει διαφορετικά την αναλγησία των υπευθύνων-ανεύθυνων που χειρίζονται τα θέματα της εκπαίδευσης στην κατακαημένη την Ελλάδα μας; Αφού βγήκαν (οι ανάλγητοι) να μας ζαλίσουν με επιτροπές, ελεγκτικά συμβούλια και ένα σωρό αηδίες περί καθυστερήσεων, παραλείψεων, διανθισμένων με  υπαινιγμούς περί πολιτικού πολέμου κατά των υψηλά ιστάμενων του Υπουργείου, έστειλαν τα παιδιά μας στα σχολεία...χωρίς βιβλία...

Αλήθεια τι τα χρειαζόμαστε τα βιβλία στην εποχή του ηλεκτρονικού υπολογιστή και της ψηφιοποίησης της γνώσης; Μήπως σε κάθε τάξη δεν υπάρχει ο Η/Υ και ο διαδραστικός πίνακας; Μήπως ο κάθε μαθητής δεν έχει τι δικό του Laptop; Μήπως δεν έχουμε σε όλες τις τάξεις τη δυνατότητα να συνδεθούμε στο Internet; Περιτό έξοδο λοιπόν το βιβλίο  και άδικα τα σχόλια για τους υπεύθυνους...

Δυστυχώς η παραπάνω εικόνα μόνο ως εικονική μπορεί να νοηθεί...Η αλήθεια απέχει πολύ. Τα σχολεία μας εξακολουθούν να έχουν βασικές ελλείψεις χώρων και εξοπλισμού. Πολλά απ' αυτά, όπως και το σχολείο που υπηρετώ, το 2ο ΓΕΛ Γέρακα, συστεγάζονται και μοιράζονται, στην καλύτερη περίπτωση, ένα εργαστήριο πληροφορικής. Η  χρήση πολυμέσων μετατρέπεται σε μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία, αφού ο εκπαιδευτικός πρέπει να φορτωθεί, εφόσον δεν χρησιμοποιείται από άλλον, το Laptop, τον προτζέκτορα, την οθόνη προβολής και την μπαλαντέζα και να τρέχει από τάξη σε τάξη, συνδέοντας και ξεσυνδέοντας καλώδια... 

Και φέτος κοντά σε όλα αυτά ήρθε και το πρόβλημα των βιβλίων. Όχι απροειδοποίητα είναι η αλήθεια, αφού οι γνωρίζοντες είχαν ποαρατηρήσει ήδη τις καθυστερήσεις στον προγραμματισμό παραγγελίας και παραλαβής των βιβλίων. Ξέρετε όμως πως σκεφτόμαστε εμείς οι (αφελείς;) Έλληνες: "...έλα μωρέ κάτι θα γίνει στο τέλος". Αυτό που έγινε είναι πως ξεκινάμε μια χρονιά χωρίς βιβλία, με μαθητές προβληματισμένους και σε αναβρασμό, με επιπλέον ταλαιπωρία προσπαθώντας για όλα τα μαθήματα να βγάλουμε φωτοτυπίες των βιβλίων, με φωτοτυπικά μηχανήματα ακατάλληλα γι' αυτή τη χρήση που τα "φτύνουν" κάθε τόσο, με επιβάρυνση του προϋπολογισμού του σχολείου που ήδη και μετά βίας ανταπεξέρχεται στα λειτουργικά του έξοδα, με..., με..., με...

Την ίδια στιγμή μοιάζει τουλάχιστον τραγελαφικό να μοιράζουμε στους μαθητές μας τα cd του Υπουργείου (αλήθεια πάει για "πλατίνα";) με τα βιβλία σε ψηφιοποιημένη μορφή. Αυτοί που μας κυβερνούν τελικά πρέπει να ζουν σε άλλο κόσμο, αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η κίνηση. Προσπάθησαν μήπως να μελετήσουν μέσα απο την οθόνη του υπολογιστη; Ή πώς είναι τόσο σίγουροι πως όλοι οι μαθητές και οι οικογένειες τους διαθέτουν υπολογιστή; Σε λίγο όχι μόνο υπολογιστή δε θα έχουν, αλλά ούτε ρεύμα για να ανοίξουν τον υπολογιστή τους μετά τα τελευταία μέτρα...Ή μήπως πρέπει να εκτυπώσουν  τελικά οι γονείς τα βιβλία από τα cd στα πλαίσια της δωρεάν εκπαίδευσης; (καθόλου άσχημη ιδέα στα πλαίσια της πολιτικής των περικοπών-θα ικανοποιηθεί και η τρόικα!!!)

Κατά τα άλλα διανύουμε ήδη μια χρονιά με αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών στο Λύκειο που εφαρμόζεται στην Α΄ Λυκείου, με διαφορετικές προσεγγίσεις στον τρόπο διδασκαλίας (ομαδοσυνεργατική κ.α.), με την εφαρμογή καινοτόμων δράσεων, όπως τα Project, με έμφαση στο μαθητή και τη χρήση της τεχνολογίας. Ο εκπαιδευτικός  πρέπει να ακολουθήσει νέες μεθόδους, να αναπροσαρμόσει τον τρόπο διδασκαλίας, να οργανώσει Project, να βγάλει Χ φωτοτυπίες, να υποστηρίξει γραμματειακά το σχολείο, να..., να..., να.... Αυτά βέβαια πρέπει να τα εφαρμόσει χωρίς κάποια ουσιαστική προετοιμασία (όπως πάντα δηλαδή: "σκάσε και κολύμπα"). Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια του καλοκαιριού παραγματοποιήθηκαν κάποια σεμινάρια, αλλά κι αυτά απορρόφησαν μικρό αριθμό εκπαιδευτικών...

Την ίδια στιγμή πρέπει να βρει τρόπο να ζήσει με κάθετη μείωση του μισθού του από 250 έως 450 Ευρώ το μήνα (!!!), να πληρώσει το χαράτσι της έκτατης εισφοράς αλληλεγγύης και, αν είναι ανάμεσα στους άτυχους που διαθέτουν σπίτι (αλήθεια τι έγκλημα στην Ελλάδα να είσαι ιδιοκτήτης ακινήτου!!!), να πληρώσει και το καινούργιο χαράτσι για τα ακίνητα...

Μήπως τελικά πρέπει να απαντήσουμε στο σύνθημα με το σύνθημα:

"Καταζητείται υπουργός με μεγάλη ποσότητα cd";

Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2006...Άλλη διάσταση...

Βρισκόμαστε στο 2ο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου του 2006. Η αδημονία μας να αρχίσουν οι διακοπές και να ταξιδέψουμε για την Ελλάδα έχει φτάσει στο αποκορύφωμα. Δεν περνάμε βέβαια άσχημα και στη Στουτγάρδη...Στο σχολείο τόσο εμείς, όσο και τα παιδιά έχουμε χαλαρώσει και απολαμβάνουμε τις πισίνες της περιοχής, τις βόλτες στο πάρκο ή στο δάσος και τις εκδηλώσεις που προσφέρονται αυτή την εποχή στην πόλη, όπως το πολυπολιτισμικό φεστιβάλ στην πλατεία του δημαρχείου (θα αναφερθούμε μιαν άλλη φορά σ' αυτό).  Τότε ακριβώς είναι που φτάνει ένας παραφουσκωμένος φάκελος στο σπίτι με αποστολέα το Jacobschule...Είναι το σχολείο στο οποίο φοιτά εδώ και τρία χρόνια η Άντα και στο οποίο από το Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει να φοιτά και η Άννα. Πρόκειται για το σχολείο στο κέντρο της πόλης που διαθέτει ενταγμένες ελληνικές τάξεις, δηλαδή τάξεις στις οποίες οι μαθητές είναι ελληνικής καταγωγής, διδάσκονται κάποια μαθήματα στην ελληνική και κάποια άλλα στη γερμανική γλώσσα και έχουν αντίστοιχα Έλληνα και Γερμανό δάσκαλο ως υπεύθυνο.

 Ανοίγοντας το φάκελο διαπιστώνουμε πως εμπεριέχει δύο υποφακέλους, ο ένας απευθύνεται σε μας, τους γονείς, και ο δεύτερος στην Άννα!!! ΄Στον πρώτο διαβάζουμε (...έχουμε κάνει φοβερή πρόοδο στα Γερμανικά) με κάθε λεπτομέρεια το πρόγραμμα του...Σεπτεμβρίου!!! Έτσι μαθαίνουμε ποια θα είναι η τάξη της Άννας, ποιοι θα είναι οι δάσκαλοι της, το πρόγραμμα των μαθημάτων καθώς και το τελετουργικό των πρώτων ημερών, στο οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω. Ο δεύτερος, αυτός δηλαδή που απευθύνεται στην Άννα περιέχει ένα χειροτέχνημα, σε σχήμα ενός ζώου (δε το θυμάμαι ακριβώς ποιο) και ένα χειρόγραφο καλωσόρισμα της Άννας από μαθητή που την επόμενη χρονιά θα ήταν κάτι σαν ο προστάτης της Άννας στο σχολείο. Και κάνω εδώ μια παρένθεση...Στο γερμανικό σχολείο τα πρωτάκια που είναι λογικό να μη γνωρίζουν το χώρο και να αντιμετωπίζουν πολλά άλλα προβλήματα, ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες, λειτουργεί ο άτυπος θεσμός της "υιοθεσίας" των μικρών μαθητών από μεγαλύτερους, οι οποίοι τα καθοδηγούν, τα βοηθούν και τα προστατεύουν στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς!!! Περιττό να αναφέρω την έκπληξη μας από τη συγκεκριμένη κίνηση και τα ευχάριστα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν τόσο σε μας όσο και στο παιδί...

Σεπτέμβριος 2006...κάπου στο 1ο δεκαπενθήμερο...Έχουμε γυρίσει πια από τις διακοπές στην Ελλάδα με ανάμεικτα συναισθήματα και είμαστε πανέτοιμοι για τη νέα χρονιά! Η Άννα μας ξεκινά το σχολείο και πλησιάζει η πρώτη μέρα! αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε πιστά το πρόγραμμα, όπως μας στάλθηκε από το σχολείο από τον Ιούλιο...Είναι ημέρα Πέμπτη και ξεκινάμε για το σχολείο και η Άννα κρατά ένα μεγάλο πολύχρωμο χωνί παραγεμισμένο από γλυκά, καραμέλες και σχολικά είδη που θα τα μοιράσει στους συμμαθητές της στο νέο σχολείο. Στην αρχή επισκεπτόμαστε τη γειτονική στο σχολείο εκκλησία, όπου μας υποδέχονται δύο ιερωμένοι. Τα παιδιά συνοδεύονται από τους γονείς τους, αλλά και από τους παππούδες τους!!! Ακολουθεί μια λιτή τελετή σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, κατά την οποία, αφού αρχικά διαβάζονται μερικές  ευχές από το σύνολο του εκκλησιάσματος, στη συνέχεια τα παιδιά συγκεντρώνονται σ' έναν μεγάλο κύκλο γύρω από την Αγία Τράπεζα και "παίζουν" με τους ιερωμένους!!! Λίγο αργότερα οι ίδιοι μοιράζουν εναλλάξ ευχές κρατώντας συμβολικά αντικείμενα. Η τελετή ολοκληρώνεται λίγο αργότερα με τους ιερωμένους να στέκονται δεξιά και αριστερά στην έξοδο του ναού και διά χειραψίας να μοιράζουν ευχές σε ππαππούδες, γονείς και παιδιά!!! Καμία σχέση δηλαδή με την τελετή του αγιασμού που λαμβάνει χώρα στην αρχή της σχολικής χρονιάς στα σχολεία μας, όπου ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τι ακριβώς γίνεται, λιγότεροι την παρακολουθούν και όλοι σχεδόν τη βιώνουν ως μία αναγκαστική βαρετή διαδικασία.

Ακολουθεί η γιορτή στο σχολείο την οποία ετοιμάζει κάθε χρόνο η Τρίτη τάξη, τα παιδιά δηλαδή που θα "υιοθετήσουν" τα πρωτάκια. Η γιορτή περιλαμβάνει δρώμενα χιουμοριστικού χαρακτήρα που σχετίζονται με πτυχές της καθημερινής σχολικής ζωής. Το χαμόγελο αρχικά και το αυθόρμητο γέλιο στη συνέχεια φωτίζει το πρόσωπο των μικρών μαθητών...Τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα στη συνέχεια. Παιδιά και γονείς, ακολουθώντας τις υποδείξεις της διευθύντριας, η οποία μας καλωσορίζει μ' έναν σύντομο λόγο της, ανεβαίνουμε τη σκάλα που οδηγεί στην τάξη που θα φιλοξενήσει στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς την ενταγμένη ελληνική πρώτη τάξη. Στην είσοδο της τάξης δεσπόζει μια τεράστια καρδιά που περιέχει τα μικρά ονόματα των παιδιών και η Άννα ανακαλύπτει με ενθουσιασμό και το δικό της...Οι δύο δασκάλες, η ελληνίδα και η γερμανίδα, στέκονται παραδίπλα και οδηγούν τα παιδιά στα θρανία τους, ανάλογα με το μέγεθος των μικρών μαθητών, που είναι τοποθετημένα σε σχήμα Π. Κι εμείς οι γονείς, καθησυχασμένοι πια πως τα παιδιά μας βρίσκονται σε καλά χέρια, κατεβαίνουμε την ίδια σκάλα για να οδηγηθούμε σε χώρο όπου μας προσφέρεται καφές και άλλα εδέσματα, όπου βέβαια έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε μεταξύ μας, αλλά και με το προσωπικό του σχολείου... Αναχωρούμε από το σχολείο με τα παιδιά έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα από τα παιδιά δε διαμαρτυρήθηκε καθόλου, ούτε και όταν τα αφήσαμε μόνα τους στην τάξη με τις δασκάλες τους...

Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μέρα της Άννας στο γερμανικό σχολείο, μια μέρα που τη θυμόμαστε με νοσταλγία και ευχάριστα συναισθήματα...Όπως  εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς η δεύτερη και οι επόμενες μέρες ήταν εξίσου ευχάριστες και ενδιαφέρουσες...

 

  

 

Κάποιες σκέψεις για την επιμόρφωση...

Πρόσφατα είχα την εμπειρία να συμμετάσχω σ' ένα τμήμα της λεγόμενης μείζονος επιμόρφωσης.

Πριν ακόμη αρχίσει η επιμόρφωση, ξεκίνησε η γκρίνια. Επίσημα εκπεφρασμένη από τις παρατάξεις, που πίσω από κάθε τέτοια κίνηση διαγιγνώσκουν μόνιμα την υποβάθμιση του "δημόσιου χαρακτήρα" της εκπαίδευσης και την απειλή της επαγγελματικής υπόστασης των εκπαιδευτικών. Ανεπίσημα στα πηγαδάκια των εκπαιδευτικών, στα οποία η επιμόρφωση αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό, ως χάσιμο χρόνου (γιατί άλλωστε τι μπορούν να  προσφέρουν οι επιμορφώσεις σε μας τους "έμπειρους δασκάλους"; ) ή ως απαραίτητη και επίπονη διαδικασία απόκτησης  ενός τυπικού άλλα απαραίτητου χαρτιού...Φταίνε ίσως και οι επιμορφωτικές εμπειρίες που οι περισσότεροι από μας είχαν στο παρελθόν...φταίει και η κούραση στο τέλος της χρονιάς...ίσως και η έλευση του καλοκαιριού...

Ευρισκόμενος σε απόσταση τώρα από το γεγονός-η επιμόρφωση έλαβε χώρα στις αρχές Ιουνίου-είμαι πια σίγουρος ότι η συγκεκριμένη επιμόρφωση αξιολογείται σε γενικές γραμμές θετικά. Το βασικό κέρδος υπήρξε η συνάντηση και η άριστη συνεργασία με ανθρώπους-συναδέρφους, οι οποίοι υποκινούνται από τις ίδιες αγωνίες και προβληματισμούς για το διδακτικό τους έργο. Οπωσδήποτε και το περιεχόμενο της επιμόρφωσης, η εργασία σε ομάδες, όχι άγνωστη σε πολλούς από μας, αλλά ωστόσο τεκμηριωμένη και παρουσιασμένη αναλυτικά και παραδειγματικά μέσα από συγκεκριμένα σχέδια διδασκαλίας, πρόσφερε στους επιμορφούμενους ένα ακόμη εργαλείο στη διδακτική πρακτική.

Το ζήτημα όμως για μένα δεν είναι τόσο η ποιότητα της συγκεκριμένης επιμόρφωσης όσο η αξία και η αναγκαιότητα του θεσμού της επιμόρφωσης αυτού καθαυτού. Αλήθεια, δεν είμαστε εμείς αυτοί-και εννοώ το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας- που επιζητούμε διακαώς την επιμόρφωση; Δεν παραπονιόμαστε για το γεγονός ότι η πολιτεία μας αφήνει χωρίς εφόδια; Και από την άλλη, όταν γίνεται η όποια προσπάθεια επιμόρφωσης, αρχίζουμε τη μεμψιμοιρία και την άκαρπη αμφισβήτηση, τη στιγμή που θα έπρεπε να διεκδικούμε την επέκταση, τη βελτίωση και την παγίωση της επιμορφωτικής διαδικασίας! Είναι μάλλον μια περίεργη στάση που εγείρει σκέψεις καθόλου τιμητικές για τον κλάδο. Άποψη μου είναι πως η επιμόρφωση που προσφέρεται σε έπιστήμονες με συνείδηση του λειτουργήματος τους, μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει από τη στιγμή που το περιεχόμενο της αφομοιώνεται δημιουργικά από  τον επιμορφούμενο. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την καχυποψία, ας απαλλαγούμε από τις όποιες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες και ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, στους μαθητές μας και στην εκπαίδευση γενικά να βρει διεξόδους σε μια πιο δημιουργική έκφραση.

Τροφή και άσκηση του νου...

Τώρα που οι υποχρεώσεις οι εξετάσεις και όλα τα άλλα βρίσκονται πίσω μας νομίζω καλό θα ήταν να προσφέρουμε εκτός από το σώμα μας και στο μυαλό μας λίγο "φρέσκο αεράκι"...Τις ώρες της ξεγνοιασιάς και της ραστώνης ένα βιβλίο μπορεί να προσφέρει την καλύτερη παρέα κι αν είναι ένα πραγματικά καλό βιβλίο μπορεί να μας μεταφέρει σε άλλο επίπεδο...Μπορώ λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μια εντεκάδα από τέτοια βιβλία, όπως:

1. "Ο Αιγύπτιος" του Μίκα Βάλταρι
2.  Όταν έκλαψε ο Νίτσε  του Ίρβιν Γιάλομ
3.  "Η θεραπεία του Σοπενάουερ"  του Ίρβιν Γιάλομ
4.  Το όνομα του ρόδου του Ουμπέρτο Έκο
5. Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της  Άλκης Ζέη
6.  Οι δύσκολοι έρωτες  του Ίταλο Καλβίνο
7.  Νάντια του Αντρέ Μπρετόν
8. Κώδικας ντα Βίντσι του Νταν Μπράουν
9.  Ιστανμπούλ, πόλη και αναμνήσεις του Ορχάν Παμούκ
10. Συγχώρεση της Σώτης Τριανταφύλλου
11. Ιστορία χωρίς τέλος του Μίχαελ Έντε

και καλή ανάγνωση...