Πρόσφατα είχα την εμπειρία να συμμετάσχω σ' ένα τμήμα της λεγόμενης μείζονος επιμόρφωσης.
Πριν ακόμη αρχίσει η επιμόρφωση, ξεκίνησε η γκρίνια. Επίσημα εκπεφρασμένη από τις παρατάξεις, που πίσω από κάθε τέτοια κίνηση διαγιγνώσκουν μόνιμα την υποβάθμιση του "δημόσιου χαρακτήρα" της εκπαίδευσης και την απειλή της επαγγελματικής υπόστασης των εκπαιδευτικών. Ανεπίσημα στα πηγαδάκια των εκπαιδευτικών, στα οποία η επιμόρφωση αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό, ως χάσιμο χρόνου (γιατί άλλωστε τι μπορούν να προσφέρουν οι επιμορφώσεις σε μας τους "έμπειρους δασκάλους"; ) ή ως απαραίτητη και επίπονη διαδικασία απόκτησης ενός τυπικού άλλα απαραίτητου χαρτιού...Φταίνε ίσως και οι επιμορφωτικές εμπειρίες που οι περισσότεροι από μας είχαν στο παρελθόν...φταίει και η κούραση στο τέλος της χρονιάς...ίσως και η έλευση του καλοκαιριού...
Ευρισκόμενος σε απόσταση τώρα από το γεγονός-η επιμόρφωση έλαβε χώρα στις αρχές Ιουνίου-είμαι πια σίγουρος ότι η συγκεκριμένη επιμόρφωση αξιολογείται σε γενικές γραμμές θετικά. Το βασικό κέρδος υπήρξε η συνάντηση και η άριστη συνεργασία με ανθρώπους-συναδέρφους, οι οποίοι υποκινούνται από τις ίδιες αγωνίες και προβληματισμούς για το διδακτικό τους έργο. Οπωσδήποτε και το περιεχόμενο της επιμόρφωσης, η εργασία σε ομάδες, όχι άγνωστη σε πολλούς από μας, αλλά ωστόσο τεκμηριωμένη και παρουσιασμένη αναλυτικά και παραδειγματικά μέσα από συγκεκριμένα σχέδια διδασκαλίας, πρόσφερε στους επιμορφούμενους ένα ακόμη εργαλείο στη διδακτική πρακτική.
Το ζήτημα όμως για μένα δεν είναι τόσο η ποιότητα της συγκεκριμένης επιμόρφωσης όσο η αξία και η αναγκαιότητα του θεσμού της επιμόρφωσης αυτού καθαυτού. Αλήθεια, δεν είμαστε εμείς αυτοί-και εννοώ το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας- που επιζητούμε διακαώς την επιμόρφωση; Δεν παραπονιόμαστε για το γεγονός ότι η πολιτεία μας αφήνει χωρίς εφόδια; Και από την άλλη, όταν γίνεται η όποια προσπάθεια επιμόρφωσης, αρχίζουμε τη μεμψιμοιρία και την άκαρπη αμφισβήτηση, τη στιγμή που θα έπρεπε να διεκδικούμε την επέκταση, τη βελτίωση και την παγίωση της επιμορφωτικής διαδικασίας! Είναι μάλλον μια περίεργη στάση που εγείρει σκέψεις καθόλου τιμητικές για τον κλάδο. Άποψη μου είναι πως η επιμόρφωση που προσφέρεται σε έπιστήμονες με συνείδηση του λειτουργήματος τους, μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει από τη στιγμή που το περιεχόμενο της αφομοιώνεται δημιουργικά από τον επιμορφούμενο. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την καχυποψία, ας απαλλαγούμε από τις όποιες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες και ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, στους μαθητές μας και στην εκπαίδευση γενικά να βρει διεξόδους σε μια πιο δημιουργική έκφραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου